|
|
|
|
 |
| BİR HAZİN ÖYKÜ |
BİR HAZİN ÖYKÜ
Barış ve sevgi vardı bizim illerde
Iki sevdalı yürekti çırpınıp duran
Çocuktular gezerlerdi ovalar dağlar
Cennetti onlar için hercai çiçekli kırlar
Büyüyüp serpildiler iki genç yürek
Tüm dünya onlarındı yoktu hiçbirşeye gerek
Barış sevginin üzerine titrerdi
Sen olmazsan bende olamam derdi
Sevgi biraz ürkek narin kırılgan
Bir tek barış görürdü o nu nazlı bir ceylan
Böyleydi sevgiyle barışın aşkı
Onlara söylenir tüm sevda şarkısı
masalın sonu yazık ki mutlu bitmedi
Bizim illere iki misafir geldi
Gelenlerin adı savaş ve kindi
Mavi gökleri simsiyah bulut kapladı
Kapkara bulutlardan yağmur değil ateşler yağdı
Yemyeşil ovalar kül oldu yandı
Hercai çiçekleri artık rüyaydı
Barış ile sevginin aşk ovaları
Sahra çölüydü artık çiçek bitmezdi
Yinede direndiler barış ve sevgi
Siperler yaptılar çöldeki kumdan
Karşılarındaki ateş saçan düşmandan
Onlar daha güçlüydü eminlerdi bundan
Ama olmadı olmadı ışte
Düşmanın lehineydi tüm siperleri
Önce barışı yakaladı o kanlı savaş
Vurdu kollarına kelepçeleri
Götürdüler ıssız kuytu bir ine
Kestiler kol ve bacaklarını
Sükunetini bozmadı yine
Zalimlere duyurmadı o hiç ahını
Savaştı barışı eliyle boğan
Sevginin gözlerinde yaş yerine kan
Sevgiye ise hiç el sürmediler
Barış öldü nasılsa o çok yaşamaz dediler
Oysa yanılmıştı savaş kin bu kez
Barışı yaşatan zaten sevgiydi
Binlerce barışa ve sevgiye çoktan gebeydi
Barış ise beyaz güvercin oldu
Sabahları sevginin canına kondu
Barışlar sevgiler kolay yok olmaz
Bu hazin öykü de burda son buldu
29 HAZİRAN 2009 ERGÜL DAĞCI
|
|
|
|
